ابا صالح‏

ابا صالح‏
نمى دانم کى خواهى آمد ، آشناى دل! تویى که هنوز به حقیقت نمى‏دانم کیستى ؟ تویى که یک روز غروب بر حاشیه دلم قدم مى‏گذارى واحساس حضورت مرا قلقلک مى‏دهد . همه نوشته‏ها تو را گفته اند و همه کتاب‏ها تو را خوانده اند ، ولى کمتر چشمى تو را در خواب دیده است . تو سرچشمه بهترین‏هاى عالم هستى ، مرا خوب مى‏شناسى ، ولى من هنوز نمى‏شناسمت . تو را در لابه لاى صفحات نمى‏توانم بیابم.
تو احساس گم من هستى که در روز جمعه ، بر منطق احساس من جارى مى‏شوى ، هیچ مى‏دانى که من همانى هستم که هیچ‏گاه ندیدمت ؛ چون حضور تو را حس کرده‏ام ، ولى ظهور تو را هنوز نه ، تا دیگر دلم میان بودن یا نبودن مردد نشود . امروز که اندازه تمام دلواپسى‏هاى نهج البلاغه در پاییز عاطفه‏هاى اهالى کوفه دلشوره پیدا مى‏کنم و آن‏گاه در زیر باران غدیر خیس مى‏شوم تا شیعه شوم ، باز مهمان حضور تو مى‏شوم . حضور تو آن‏قدر وسیع است که حتى در افق نگاه خزان زده‏ى غرب نیز مى‏توان تو را فهمید . نمى‏خواهم دلم را با چیزهاى سر درگم ، گرم کنم.
شب‏ها که باران به احساس سبز شالى زاران قدم مى‏گذارد و مترسک‏هاى لب جالیز ، سرما را پخش مى‏کند و سر انگشتانم اقامتگاه پرندگان مهاجر مى‏شود ؛ تو نیز بر مى‏گردى . دلم راضى نمى‏شود تو را لا به لاى خطوط کتاب‏ها جستجو کنم. رد پاى تو روى دل من است و جاى پاى قدم‏هایت یخ ذهنم را آب کرده است.
تو مى‏آیى . بگو مى‏آیى ، مى‏دانم؛ نه نمى‏گویى ، اصلا در دفتر حضور تو، ظهور تو حک شده است . بگو راست مى‏گویم . امروز مثل دیروز نیستم و فردا مثل امروز نخواهم بود؛ چون مى‏دانم مرا مى‏خوانى. سرنوشت من این است که منتظر بمانم و تو منتظر . باور کن هیچ تردیدى ندارم ؛ زیرا همه سلول هایم ، همه نفس‏هایم ، سرنوشت غدیرى است که مرا شیعه ساخت و آغاز دلشورگى‏هاى مولایم على‏علیه السلام شد. مولا جان، این‏ها سرگذشت نیست، این‏ها سرنوشت است، سرنوشت غربت و انتظار ...
آدینه که مى‏شود؛
بارالها! چگونه باور کنم نبودنش را وقتى که محبت دستى نوازشگر در تار و پود وجودم ریشه مى‏دواند چگونه باور کنم سکوت دریاى چشم‏هایم را وقتى که قایق مهربانى‏اش بى‏ناخدا، در اوج آسمان‏ها به پیش مى‏رود.
آدینه که مى‏شود قاصدک‏هاى دلم را روانه آستان دوست مى‏کنم تا پیام آور حضور صدفى باشد که یازده مروارید سبز را با خود به همراه دارد. وقتى کسى نیست که درد آشنایم باشد، فرشته‏اى پیدا شود تا در خلوت شب‏هاى تار تسلى بخش خاطرم باشد. هنوز ستاره‏اى بى‏نورم که در انتظار شعاعى از خورشید لحظه شمارى مى‏کنم. کویرى در انتظار آبم و حتى دریاى اشک‏هایم کویر وجودم را سیراب نمى‏کند. از ستارگان آسمان سراغ مى‏گیرم و چون پرنده‏اى عاشق گم‏گشته‏ام را درمیان فرشتگان آسمان مى‏جویم.
با من بگو چگونه از رویش یاس‏ها بگویم ، وقتى که نرگسى‏هاى چشمم در انتظار آمدنت سوسو مى‏زنند. هر شب با یاد تو به خواب مى‏روم و صبح در انتظار...
مى‏دانم که مى‏آیى و غبار غم و اندوه هزاران ساله را از قلب‏هاى خسته مان مى‏زدایى و اشک‏هاى زلالمان را از گونه هایمان برمى چینى. مى‏آیى و ضریح گمشده یاسى کبود را نشانمان مى‏دهى و مسیح مریم را با خویش همراه مى‏سازى. مى‏آیى و صندوقچه موسى را برایمان مى‏گشایى و آن‏گاه در کنار کعبه عشاق سر بر آستان بندگى خدایى مى‏سایى که آمدنت را به منتظران و مستضعفان جهان وعده داده بود. مى‏آیى و در فراسوى نگاه منتظرمان، قلب‏هاى کوچک و امیدوارمان را به هم پیوند مى‏دهى و آن روز، روز شادى چشم‏هاى منتظرى است که عاشقانه مى‏گریند و به سویت بال و پر مى‏گشایند.