اشکها و گریهها
اشکها و گریه ها
بابى انت و امى یا آل المصطفى، انى مومن بولایتکم، معتقد لامامتکم، مقر بخلافتکم.
دیشب به سیل اشک ره خواب مىزدم
نقشى به یاد خط تو بر آب مىزدم
مولاى من!
از گذشتگان هر که خبر دار مىشد که امت آخرالزمان، یگانه امام و راهنماى خود را فراموش مىکنند، دلش به حالمان سوخت؛ چرا که باورشان نمىآمد که مىتوان بدون خورشید هم زندگى کرد و باورشان نیامد که مگر مىشود بدون گرماى محبوب، روزگار سرد و یخزده را گذراند.
حبیب من!
قصه پر غصه فراق و جدایى تو را هر اهل دلى که بشنید از درد جانش به خزان نشست.
اهل دل که هیچ، داستان غیبت تو را بر هر سنگ و گیاه و حیوانى که خواندند پژمرده گشت...
کبوتران آسمان به حال ما بیچارگان رقت کردند، ماهیان آب ها، مدام عوض ما ظهور تو را طلب کردند.
اما...
این درد را به کجا برم؟
اى حبیب همه جانهاى پاک!
اى حبیب هر سنگ و درخت!
من، من که باید مدام به انتظار تو باشم،
من که باید چشمانم همیشه، اشک آلود نیامدنت باشد،
من که باید بغض بزرگى همواره راه نفسم را بگیرد،
آسوده و بىخیال
به دور از تو، به خود مشغول شدم
آرى همه ما به خود مشغول شدیم
رفتیم به نماز ایستادیم و نفهمیدیم که او، شرط نماز؛
یعنى قبله ما
در کجا مانده است؟
نفهمیدیم که او در کجا تنها مانده است؟
نفهمیدیم که نماز بدون امام عشق، معنا ندارد.
نفهمیدیم نماز بدون تکبیر پیشواى محبت، نماز نیست و از این رو همه نمازهایمان رنگ عادت به خود گرفت.
آرى رفتیم به طواف حرم و نفهمیدیم که خورشید و ماه و ستاره، همه مخلوقات طواف وجود او مىکنند،
به پرده کعبه چنگ زدیم و هیچ نفهمیدیم که پرده کعبه حرمت لباس او را نیز ندارد. نفهمیدیم که این همه حاجیان، راه صفا گم کردهاند.
و اینک که این همه را مىنگرى
گریهاى غریب بر دلت سنگینى مىکند.
چه مدتها که در هنگام اشک او ما بىخبر بودهایم!
چه ساعتها که در هنگام حزن او ما بىخیال بودهایم.
مولاى من!
آنقدر روزها و شبها آمد که ما به خود نیامدیم و نپرسیدیم چرا تو در صحراها خیمه نشین شدهاى.
چرا دور از مردمان زندگى مىکنى؟
ما به خود نیامدیم و تو هر روز امیدوارى که ما به سویت برگردیم.
تو هر روز چشم انتظارى که ما براى نیکبختى خودمان،
براى سعادت خودمان به سوى تو برگردیم.
مولاى من!
اى خسته سالهاى طولانى غیبت،
اى رنجور نامردمى ما!
اینک من،
در دل تار شب،
در خلوت بىکسى روز،
آرام بر مىخیزم،
دو رکعتى نماز حاجت مىخوانم که مرا ببخشى.
دو رکعتى نماز نیاز مىخوانم که بدىها و غفلت هایم را نادیده بگیرى
و تو چقدر مهربان
همه گذشتههایم را ، همه بدىهایم را ، مىبخشى ، نادیده مىگیرى
مهربان و پر نور.
مرا مىپذیرى . آرى صداى شکستن دلم را اول از همه تو شنیدهاى.
دل نگران من قبل از همه تو بودهاى.
مهربان و پر نور ، مرا مىپذیرى ، و نواى گرم و صمیمىات در بند بند وجودم شنیده مىشود که مىفرمایى:
«خدایا خداوندا! از درگاهت مىخواهم که از ثوابهاى من مهدى بردار و در نامه اعمال شیعیانى قرار ده که اینک دل شکسته و خجلت زده برگشتهاند.»
«اللهم احْى به القلوب الْمیته.»
س. بیان الحق
