از راه مى‏رسى...

از راه مى‏رسى...
تو از راه مى‏رسى، درست هنگامى که دود ستم‏ها، جهان را سیه چرده و چرکین کرده باشد.
تو از راه مى‏رسى، درست هنگامى که قبیله قبله، قلب‏هاى خویش را بر کف دست نهاده و پیش کش راه تو نمایند.
تو از راه مى‏رسى، درست هنگامى که دنیا، دستش را به سوى آمدن تو دراز کرده باشد.
تو از راه مى‏رسى، درست هنگامى که هلهله ى همه ى مشتاقان و فریاد همه ى مستضعفان، نوید آمدنت را فریاد کنند.
تو از راه مى‏رسى، درست هنگامى که گنداب فساد و ستم و تبعیض و ناروایى، چهار سوى عالم را فرا گرفته باشد و همه ى دل‏ها و دیده‏ها، مشتاقانه تو را بطلبند!
آه! که اگر مى‏دانستم کجایى، خویشتن خویش را به رداى سبز و آسمانى ات مى‏آویختم. از دیده، سرشک شادى مى‏ریختم وبه هیچ روى دامانت را از دست نمى‏نهادم!
آرى، اى مولا! اگر یک بار، تنها یک بار تو را ببینم، از شادمانى بال در مى آورم، پرواز مى‏کنم و در هر فرصتى با خداى یگانه راز و نیاز مى‏کنم تا مرا شایسته ى آن گرداند که همواره از فیض حضور و وجود مقدس تو، سرشار باشم. اگر یک بار، تنها یک بار، تو را ببینم، عاجزانه از خداوند مى‏طلبم که نعمت رویت خورشید را، حتى لحظه‏اى از من نگیرد.