وقتى بیایى...

وقتى بیایى...
خیمه بر کوى یار خواهم زد،
در آن غمگسار خواهم زد.
اولین تازیانه‏اى که زنم،
بر سر انتظار خواهم زد.
وقتى که تو بیایى؛ مردم را به فراسوى افق‏هاى عشق و ایمان دعوت مى‏کنى و آدمى‏ را مهمان دشت گلگون بهشت مى‏کنى. عشق، زیباترین گلواژه هستى است و تو مى‏آیى که شعر این گلواژه هستى و سرود پاکدلان باغ زندگى را بسرایى.
وقتى که بیایى، تنها گوهر روى تو است که مى‏تواند، دل‏هاى زنگ زده انسان‏هایى را که عشق به خدا در آن‏ها جوانه نزده، جلا دهد.
وقتى که بیایى، خورشید امامت تو دوباره به دل‏هاى پژمرده ما جانى تازه مى‏دهد و نهال عشق، ایمان، معرفت و هزاران هدیه را در وجودمان مى‏کارى و با آمدنت، زمستان شرمسار مى‏شود و جاى خودش را به بهارى همچون تو مى‏دهد. خورشید توان درخشیدن ندارد، چرا که شرم دارد در مقابل خورشیدى همانند تو بتابد.