مولاى ما کى خواهد آمد؟

مولاى ما کى خواهد آمد؟
آقاى من، سلام!
نمى دانم وجود نورانى و خدایى‏تان در کدامین نقطه از این عالم خاکى پرتو افشانى مى‏کند؟دانم! اما صداى نم نمک از عمق دل و وجود من و هزاران من دیگر فریاد برآورده «به راستى قرار بود این همه سال در پس پرده غیبت باشید؟!»
چه خاک تیره‏اى بر سر شیعیانتان شده است که یار، در خانه و ما گرد جهان مى‏گردیم؟ آیا شما هم در کربلایى دیگر فریاد بر مى‏آورید: «هل من ناصر ینصرنى؟»
راست است که مى‏گویند هنوز 313 مرد از میان این همه مرد که هر کدام ادعاى چندین مرد بودن را دارند، پیدا نشده است؟ به واقع این‏گونه است؟ یا خبر از آزمونى بس سنگین است، که شاید خود مقدمه‏اى براى لیاقت درک محضرى باشد که تمام هستى او مظهر اسماء و صفات خداوند تبارک و تعالى است.
بلى و اما روزگارى بود که در پى شناخت و معرفت شما بودم. آخر غلام چگونه بدون ارباب بسر کند؟! دریافتم که وجود نازنین شما به غیر آنچه که از اهل بیت‏علیهم السلام به ما رسیده است، قابل درک و معرفت نیست. لااقل براى همچو من بى‏لیاقتى چنین است. اما یک چیز را بخوبى فهمیدم، این که با اراده و خواست الهى از آن چنان سعه وجودى برخوردار هستید که بر همه هست و نیست شیعیانتان علم و احاطه دارید.
پس اى سرور خوبان! بخوانید آنچه را که در دل‏هاى سوخته شیعه قرن‏هاست با قطرات اشک غم و درد نگاشته شده است.
بخوانید و بفرمایید جواب سوالمان را از کجا و چه کسى بگیریم.«مولاى ما کى خواهد آمد؟» در جمکران نیستم. در جوار بى‏بى حضرت فاطمه معصومه‏علیها السلام این نامه را مى‏نویسم. آه وصد آه! بگذریم، حرف زیاد است ولى لیاقت سخن گفتن با شما کم است. آخر عرضم گرچه یاراى نوشتنم نیست ولى به چشم لطف و مهر نظر بنمایید.
تمام هستى و وجودم فداى یک گوشه چشمى از شما.
تقدیم به خدمتتان‏
گوزوم یاشین اورک قانیله غلطان اتمییم نیلیم‏
سنون هجرونده صبح و شام افغان اتمییم نیلیم‏
گچدى بو هفته، اولمادى سندن خبر، آرام جانیم‏
گوزوم یاشینله تپراقى قزل قان اتمییم نیلیم‏
ع. عادل از تبریز